Pałace Ziemi Raciborskiej - podróż z historią w tle cz. 2

W drugiej części naszej opowieści o zwiedzaniu ruin pałaców w gminie Rudnik w powiecie raciborskim pokażemy Wam piękne lokalizacje w maleńkich Czerwięcicach, Łubowicach i Sławikowie.

Jeśli nie czytaliście części pierwszej to znajdziecie ją tu.  

Czerwięcice

Po zerknięciu na Modzurów ruszyliśmy do naszego następnego punktu, którym był pałac w Czerwięcicach. Oj, naszukaliśmy się go. W internecie znaleźliśmy adres na ul. Głównej 1, ale na miejscu okazało się, że przyjechaliśmy pod jakiś prywatny budynek. Zonk. Pokręciliśmy się po wsi, wychodząc z założenia, że pałac musi być w otoczeniu parku (w 90% tak jest), więc rozglądaliśmy się za lasem. Nie mając zbyt wielu dróg do wyboru w końcu znaleźliśmy pałac w okolicach Głównej 7, ukryty za lasem (bingo!). Dojazd – jak już się wie, gdzie szukać – jest bardzo prosty.

Samochód można było zaparkować tuż pod pałacem. Niestety, budynek jest własnością prywatną, otoczony jest płotem, a tabliczki „wstęp wzbroniony” straszą już od frontu. Od strony drogi pałac wygląda skromnie, właściwie całkowicie „niepałacowo”, jednak wystarczy go obejść i naszym oczom ukazuje się piękny widok.

Pałac został wybudowany w XIX w. przez rodzinę von Schimonsky. W trakcie II wojny światowej znajdował się tam niemiecki sztab, później w rękach prywatnych budynek zaczął podupadać. Wygląda na to, że podejmowane były próby remontu, ale raczej marne są szanse, że zostanie odnowiony i zagospodarowany. 

Kiedy podjechaliśmy pod pałac Koria spała, więc nie budziliśmy jej specjalnie na oględziny, tym bardziej, że teren jest ogrodzony. Okazało się, że to był niegłupi pomysł, ponieważ wokół pałacu było mnóstwo pokrzyw, które wesoło urosły aż po same kolana (małej wtedy Korii w ogóle nie byłoby widać). Ze względu na niesprawdzony i niepewny teren wokół pałacu miejsce nie jest najlepsze dla psów. 

Plusy: klimat, samochód można zostawić pod samym pałacem.

Minusy: teren prywatny, ogrodzony, wokół pałacu zarośla z pokrzywami.  

Łubowice

Kolejnym punktem na mapie były ruiny pałacu-zamku znanego niemieckiego poety Josepha von Eichendorffa w Łubowicach. Choć po dawnej budowli zostało ledwie kilka ścian to miejsce jest niezwykle klimatyczne.

Pałac został zbudowany w XVIII w. i przeszedł gruntowny remont w XIX w. Niestety w 1945 roku został zniszczony. Wokół pałacu rosną wiekowe drzewa i ciągnie się urocza grabowa aleja, wzdłuż której na tablicach można przeczytać w oryginale i tłumaczeniu wiersze Eichendorffa. W ciepłe miesiące w ruinach urządzane są koncerty i przedstawienia. Teren wokół dawnego pałacu został uporządkowany i zadbano o niego, jest idealnym miejscem na spacer.

O Łubowicach krąży wiele legend, na przykład te mówiące o mieście Lubom ukrytym pod Łubowicami i górą Bucz. Kilka razy próbowano miasto spod ziemi wydobyć, ale nigdy nie znaleziono do tego odpowiednich osób (albo rolnik stchórzył, albo dziewczyna okazała się niegodna). Są naprawdę ciekawe i jeśli ktoś lubi legendy i stare podania to zachęcam do przeczytania rozdziału o Łubowicach w książce Anny Bindacz Gmina Rudnik – kraina pałaców i zieleni, którą można znaleźć w sieci.

Miejsce jest w pełni bezpieczne i dostępne dla czworonogów. Można wybrać się na spacer grabową Zajęczą Alejką, posiedzieć na ławkach, przejść się po ruinach. 

Plusy: romantyczny klimat, można spędzić tu więcej czasu na spacerze lub siedząc na ławkach, jak już znajdzie się miejscowość Łubowice (nie sugerując się znakami na dom pamięci poety) to dojazd jest bardzo prosty, samochód zostawia się na parkingu tuż obok ruin.

Minusy: stan zabytku – minus tylko dla tych, którzy uważają, że to zbyt zniszczone miejsce, żeby się nim w ogóle przejmować.

Sławików

Ostatnim punktem programu i zdecydowanie najpiękniejszym miejscem naszego wypadu był Sławików. Pałac, który odwiedziliśmy należał do rodziny Eckstedtów z XVIII/XIX w., został zniszczony pod koniec II wojny światowej, a zdewastowany w czasach PRL-u.

Wokół pałacu są znaki o zakazie wstępu i „grozi zawaleniem”, ale nikt sobie z tego nic nie robi, co widać po wydeptanych w dawnym parku ścieżkach. My jako rasowi eksploratorzy amatorzy też podziękowaliśmy znakom za informację i ruszyliśmy przed siebie. Przed pałacem trafiliśmy akurat na ślubną sesję zdjęciową. 

 

Środek jest w opłakanym stanie. Bez większych trudności można wszędzie wejść, oczywiście z zachowaniem szczególnej ostrożności. Można natrafić na szkło, ale środek w głównej mierze wypełnia dobrze udeptana ziemia i gruz.

 

Koria dziarsko pchała się do zwiedzania ruiny, więc z dużą dozą przewidywania i ostrożności wzięliśmy ją ze sobą. Bez problemu przechodziła przez wszystkie zakamarki, a w niepewnych miejscach wędrowała na ręce i była bezpieczne przenoszona jak rasowa księżniczka. Na szczęście w środku takich momentów było naprawdę mało.

 

Sławików nie jest dobrym miejscem dla psa, bo jest to miejsce mało bezpieczne. Pies musi być koniecznie na smyczy i pod ciągłą opieką, jeśli już decydujemy się na wejście do środka. Wiadomo, że nie wszędzie w pozostałościach pałacu z psem wejdziemy, nie każde miejsce sprawdzimy, ale na główne ścieżki wydeptane przez poprzednich eksploratorów amatorów można wejść. Jest to jednak wycieczka dla prawdziwych fanów ruin.  

Plusy: piękne i klimatyczne miejsce, łatwy dojazd, samochód można zostawić tuż przy pałacu, można prawdziwie eksplorować i wszędzie wejść (z zachowaniem ostrożności).

Minusy: pałac od strony drogi oraz frontu mocno zarośnięty (tył prawdopodobnie też, ale tam nie zaglądaliśmy), miejsce mało bezpieczne dla psa. 

☙ ☙ ☙

Podsumowując cały wyjazd...

Zwiedzanie ruin tak wielu pałaców w jeden dzień i to ze szczeniakiem było karkołomnym przedsięwzięciem, które finalnie wyszło rewelacyjnie. Koria była grzeczna i nie sprawiała problemów, samochód się spisał, widoki i miejsca nie zawiodły. Choć taka forma spędzania czasu z czworonogiem nie należy do typowych i może być uznawana za niebezpieczną to przy odpowiedniej organizacji, planowaniu i przewidywaniu nie ma większych problemów. Polecam, choć ostrzegam, że momentami może być trudno. 

Pozdrawiam!

Karolina

_____________

Bibliografia:

A. Bindacz, Gmina Rudnik – kraina pałaców i zieleni, Racibórz 2005.